Bevrijdingsvuur Beekbergen

Dinsdagochtend 5 mei is het Bevrijdingsvuur vanuit Wageningen naar Beekbergen gebracht.

Na een korte plechtigheid is het Bevrijdingsvuur om 8.00 uur ontstoken bij het monument in het Teixeira de Mattospark.

Voorafgaand aan de plechtigheid van 75 jaar Bevrijding is één minuut stilte in acht genomen voor onze recent overleden voorzitter van de Stichting 4 en 5 mei Beekbergen, Herman Bos.

 ‘De tirannie verdrijven die mij mijn hart doorwondt’ 

(laatste regel van het 6^e couplet van het Wilhelmus)

Zo zongen wij gisteravond thuis bij de Dodenherdenking. Op weg naar de Bevrijding. 

75 jaar geleden was het zover, het hele land vrij. Nederland was uitzinnig van vreugde.

De jongeren van toen zijn de ouderen van nu. Toen waren het de geallieerden, voornamelijk Canadese, die onze dorpen Beekbergen, Lieren en Oosterhuizen bevrijdden. Dit blijven wij vieren door het Bevrijdingsvuur ook vandaag te ontsteken bij dit monument. 

Ook al is het meer dan drie generaties geleden.

Kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen,

en herhaal ze honderd malen:

alle malen zal ik wenen. 

(de laatste regels van het gedicht “Vrede” van Leo Vroman)

Dodenherdenking Beekbergen

Op 4 mei hangt in Beekbergen bij het monument in het Teixeira de Mattospark de vlag halfstok en brandt de Herdenkingsvlam. Het bestuur van de Stichting 4 en 5 mei Beekbergen legde namens iedereen een krans bij het monument. 

Voorafgaand aan de korte ceremonie is één minuut stilte in acht genomen voor onze recent overleden voorzitter van de Stichting 4 en 5 mei Beekbergen, Herman Bos.

Vandaag gedenken wij de twaalf bewoners van Beekbergen, Lieren en Oosterhuizen die tijdens de bezettingsjaren en tijdens de politionele acties in het voormalige Nederlands-Indië door oorlogshandelingen om het leven zijn gekomen. Mensen die hun leven gaven voor ons land, hun leven gaven zodat anderen konden blijven leven. Via hen herdenken wij alle mensen die door de verschrikking van oorlog en terreur om het leven zijn gekomen.

Wij herdenken, opdat wij nooit onverschillig worden en vergeten. Dat vraagt om betrokkenheid en verantwoordelijkheid. Van ons allemaal. Ook in de huidige situatie waarin het moeilijk is om de nabijheid van dierbaren te moeten missen en onzekerheid, angst, verdriet en – voor sommigen – zelfs rouw de boventoon voert.

Afsluiting met de woorden van het gedicht van Huub Oosterhuis: 

“Lied tegen de derde wereldoorlog”

Wij die met eigen ogen de aarde zien verscheurd
maar blind en onmeedogend ontkennen wat gebeurt.
De oorlog is geboden, de vrede mag niet zijn.
Dat mensen mensen doden,
en wij die mensen zijn.

Wij die nog mogen leven, van hoop en vrees vervuld,
Aan machten prijs gegeven, aan meer dan eigen schuld
Wij, die God weet hoe verder, tot hiertoe zijn gespaard,
dat wij toch nooit erkennen
het recht van vuur en zwaard.

Dat wij toch niet vergeten waartoe wij zijn gemaakt,
dat diep in ons geweten opnieuw het licht ontwaakt.
Dat in ons wordt herschapen de geest die overleeft.
Dat onze lieve aarde
nog kans op redding heeft.

Bij de ceremonie werd 2 minuten stilte in acht genomen waarna we samen het “Wilhelmus” zongen.